Domek Isa - Bell'i

Już odpowiedzieć miał, gdy to drugie zdanie padło z ust Isabell. Uśmiechnął się lekko, spoglądając na swoje ręce.
- Nie zaprzeczę... - odpowiedział, podnosząc wzrok na kobietę, patrząc w jej twarz. Dłużej wytrzymać nie mógł, toteż głowę odwrócił w inną stronę, biorąc do płuc oddech głęboki. Dłonie na kolanach dał, oczami błądząc po podłodze.

Mnie?! - krzyknęła śmiejąc się - Ja nawet nie jestem ładna - powiedziała powoli uspakajając się powoli. Zeskoczyła z blatu. Podeszła do Aegnora, uisdała niedaleko niego.

- Jesteś. - Spojrzał na nią. Na jej rdzaworude włosy. Na bluzkę czerwono-białą, kuszącą. Na jej twarz, oczy rubinowe... Aż mu się gorąco zrobiło.
- Ciepło tu, w Twoim domku. - rzekł z lekkim uśmiechem, ściągając z siebie jednym ruchem bluzę. Koszula, jaką miał teraz na sobie, była rozpięta do połowy, ukazując tors mężczyzny.

Przesadzasz - powiedziała patrząc na niego, jednym ruchem ubrała swoją bluze z szafki. Było jej trochę zimno - Co ty? Mi jest strasznie zimno.

Lekki, niemrawy uśmieszek odmalował się na twarzy Aegnora.
- Zimno...? To... chodź, ogrzeję Cię. - rzekł, wyciągając ku niej prawą rękę. Niebieskie, morskie oczy mężczyzny wpatrywały się w milczeniu w kobietę, w Isabell.

Chyba za dużo sobie pozwalasz co? - powiedziała patrząc na niego z pod byka. Była lekko zbulwersowana jego ofertą.

- To tylko propozycja była. Nic innego na myśli nie miałem. Jak chcesz, mogę iść, jeśli Ci przeszkadzam. - odpowiedział równie chłodno, jak kobieta się ozwała do niego. Wstał z krzesła, prawą ręką biorąc bluzę z oparcia, zaś lewą włożył do kieszeni spodni.

Wstała, złapała go za ramię - Nie, nie przeszkadzasz. Chcę, żebyś został. Od odejścia mojego brata jestem sama - powiedziała szybko biorąc rekę.

Stanął w połowie drogi, spoglądając zza ramienia na Isabell.
- Skoro chcesz... Zostaję. - powiedział, odwracając się w jej stronę. Spojrzał w dół, na swoją bluzę, którą miętosił w dłoniach.

Wzięła jego bluzę z rąk. Położyła ja na krześle. Spojrzła mu głęboko w oczy - Gdzie jest twoja rodzina? - zapytał po chwili.

Spojrzał na bluzę, po chwili przenosząc wzrok na Isabell. Przez długi moment przyglądał się jej rubinowym oczom, po czym odwrócił głowę.
- Rodzina... Zaginęła. Została zabita. Oboje rodziców, brata i siostrę utraciłem w jednej chwili. Tylko ja przeżyłem, gdyż schowałem się w schronie... Miałem wtedy niecałe pięć lat. - odpowiedział, ciężko wzdychając. Jakoś nie lubił opowiadać o sobie, gdyż nie miał czym się poszczycić. Ot, samotnik tułający się po świecie...
- Mówiłaś, że miałaś brata. Co się z nim stało? - zadał pytanie, przerywając głuchą ciszę.

Zrobiła dwa kroki do przodu, spojrzała w jego oczy - Zginął poświecając się rodzinie. Każdy mu tego odmawiał, ale i tak postawił na swoim. No i skończyło się tragedią...

- Ah... Przykro mi. - odpowiedział, przyglądając się Isabell. Przygryzł wargę, poddając się myślom, które gnały w jego głowie. Niebieskie oczy "wbił" w okno, jakby sprawdzał, jaka jest tam pogoda.

Usiadła, na kanapie - usiądź, nie będziesz, przecież stał... - powiedziała do niego. Włączyła telewizor.

Usiadł, jak mu kazano. Przypatrywał się przez chwlę kobiecie w milczeniu, po czym zerknął na śpiącą wilczycę na łóżku. Myślami był pochłonięty, iż nie zdawał się słyszeć włączonego telewizora.